คุณครูพละ - มาร์คแบม

Teach me please.

ปิ๊ด ปี๊ดด

เสียงเป่านกหวีดจากคุณครูพละของนักเรียนมัธยมปลายเรียกให้เด็กที่กำลังเดินเหยาะแหยะเข้ามาในโรงยิมวิ่งกรูกันมาเข้าแถวอย่างพร้อมเพรียง รูปหน้าที่แสนดูดีแต่กลับสุขุมทำให้นักเรียนต่างพากันเกรงกลัว เพราะคุณครูเชื้อสายจีน เมธานินท์ ต้วน หรือคุณครูมาร์คนั้นค่อนข้างขึ้นชื่อเรื่องความดุ เด็กนักเรียนบางคนกลัวเขามากกว่าคุณครูฝ่ายปกครองเสียอีก...

"นักเรียนเคารพ" เสียงหวานของหัวหน้าห้องประจำมัธยมศึกษาปีที่หกห้องที่สามเอ่ยขึ้นเป็นสัญญาณให้เพื่อนๆเคารพคุณครูประจำวิชาก่อนเริ่มเรียน

"สวัสดีค่ะ/ครับ" เมธานินท์ยกมือรับไหว้ก่อนจะบอกให้นักเรียนนั่งลง

"ทุกคนเอาไม้แบดฯมาตามที่ผมสั่งใช่ไหมครับ มีใครไม่ได้เอามารึเปล่า"

"เอามาค่าา~" นักเรียนผู้หญิงตอบกลับคุณครูประจำวิชาเสียงดังฟังชัด เป็นธรรมชาติของนักเรียนที่ผู้หญิงมักจะตอบโต้คุณครูมากกว่าเด็กผู้ชาย

โดยเฉพาะเด็กผู้ชายหัวหน้าห้องตาหวานคนนั้นที่ชอบนั่งหลังสุดหนำซ้ำยังไม่เคยปริปากพูดตอบคำถามเขาในคลาสเรียนสักครั้ง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่มอสี่ จนตอนนี้มอหกภาคเรียนที่สองแล้ว...

"ถ้างั้นมีใครตีแบดไม่เป็นไหม" คุณครูพละเอ่ยถามพร้อมยกมือประกอบการพูด นักเรียนหญิงชายส่ายหน้าพรืดเป็นการปฏิเสธ

"ดีมาก...เทอมที่แล้วเราเรียนเทนนิสเห็นพวกคุณบ่นยาก เทอมนี้เรามาเรียนอะไรที่ง่ายๆคุ้นเคยกันดีกว่า" 

ทันทีที่มาร์คพูดจบเด็กนักเรียนต่างพากันซุบซิบบ่นถึงภาคเรียนที่แล้วว่ายากอย่างนั้นอย่างนี้ ได้คะแนนน้อยบ้างล่ะทำเอาใบหน้าเรียบนิ่งถึงกับยกยิ้มหวนย้อนนึกถึงตัวเองสมัยเรียนมัธยมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

แต่แล้วเสียงประกาศจากห้องธุรการทำให้คุณครูพละหล่อเนี๊ยบต้องหันมาบอกให้นักเรียนเงียบเสียงลงพร้อมใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเบาๆ

"ชู่ว..เงียบก่อนครับ"

'ขอเชิญคุณครูเมธานินท์ ที่ห้องรองอธิการในเวลานี้ค่ะ ขอเชิญคุณครูเมธานินท์ ที่ห้องรองอธิการในเวลานี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ'

"เย่~" เด็กนักเรียนชายหญิงต่างส่งเสียงร้องดีใจที่ไม่ต้องเรียนเพราะคุณครูประจำวิชาถูกเรียกด่วน มาร์คส่ายศีรษะไปมาพร้อมหัวเราะหน่อยๆ เด็กมอปลายน่ะแสบสุดๆ แต่เขาก็เอาอยู่หมัดเหมือนกัน ในขณะที่คนอื่นๆต่างดีใจกลับกันเด็กใบหน้าน่ารักตาหวานคนนั้นยังคงนั่งหน้าเรียบนิ่งและดูท่าทีจะอารมณ์เสียกว่าเดิม

"ระหว่างที่ผมไม่อยู่พวกคุณก็ตีเล่นกันไปก่อน กันต์พิมุกต์...ผมฝากล็อกห้องเก็บอุปกรณ์แล้วเอากุญแจไปให้ผมที่ห้องพักครูด้วย" เจ้าของชื่อที่โดนเรียกลุกขึ้นเดินมารับกุญแจจากคุณครูประจำวิชาก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เหมือนเดิม

เห็นไหม..ขนาดคุณครูพละจอมโหดคุยด้วยตรงๆยังไม่ปริปากพูดสักคำ

จะใจร้ายเกินไปแล้วนะเด็กคนนี้...

ขายาวก้าวเข้าลิฟต์เพื่อลงไปยังห้องรองอธิการชั้นล่างสุดของอาคารเรียน ร่างสูงยืนเอนหลังพิงผนังลิฟต์ด้วยท่าทีสบายๆก่อนประตูจะถูกเปิดออกที่ชั้นสาม 

"โดนเรียกอีกแล้วหรอวะ" บี คุณครูประจำวิชาคอมพิวเตอร์ เพื่อนสนิทเขาเอ่ยถามทันทีที่เข้ามายืนข้างๆกัน

"เออ โคตรเบื่อ" มาร์คตอบเสียงเนือยพร้อมถอนหายใจยาว

"เอาหน่า ทนๆไปเหอะเพื่อตัวมึงเองทั้งนั้น" ไหล่กว้างถูกตบปุๆโดยเพื่อนสนิท ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับรู้เป็นอันเข้าใจ

"กูไปสอนละเจอกันพักเที่ยง"

ก๊อก ก๊อก

มือหนาเคาะประตูไม้บานใหญ่แสนคุ้นเคยสองครั้งแล้วทำการเปิดเข้าไป เขามาที่นี่ทุกวันแทบจะสามเวลาหลังอาหารจนเบื่อหน่าย

ใบหน้าคมเผยยิ้มเล็กน้อยให้กับร่างระหงส์ที่นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้นวมสุดหรู รองอธิการหรือคุณครูอารยา เป็นผู้หญิงที่เพรียกพร้อมในทุกด้าน ฉลาด สวย รวย

"สวัสดีครับท่านรอง วันนี้เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ" เมธานินท์ถามอย่างสุภาพก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกัน

เขาทำแบบนี้มาเกือบห้าปีแล้ว...

"คุณก็รู้ดีนี่คะเมธานินท์" หญิงสาวพูดเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นก้าวเท้าที่กำลังสวมส้นสูงเดินมานั่งลงยังตักแกร่ง

จมูกโด่งกดหอมแก้มสากเบาๆแบบทุกทีพร้อมทั้งเบียดหน้าอดใหญ่โตเข้าหาร่างสูงที่นั่งหน้าเรียบนิ่งไม่รู้สึกอะไร

แปลก...ผู้หญิงที่ครบเครื่องอย่างคุณอารยา ผู้ชายคนอื่นๆต่างพากันหมายปองแต่กลับไม่ใช่เมธานินท์

"ผมว่าคุณอารยาลุกดีกว่าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี" มาร์คปฏิเสธแล้วค่อยๆดันร่างสวยงามให้ลุกออกจากตักของตนเอง

"ฉันทำถึงขนาดนี้คุณยังไม่สนใจ ใจร้ายจังเลยนะคะคุณเมธานินท์"

"..."

"เย็นนี้คุณต้องพาฉันไปทานข้าว ห้าโมงเย็นฉันจะรออยู่ที่นี่" น้ำเสียงเด็ดขาดสั่งออกมา มาร์คถอนหายใจแผ่วเบา เขาเบื่อเต็มทนแล้ว

คุณอารยาชอบเขา มาร์ครู้ดี..ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่โรงเรียนนี้เขาโดนเรียกไปพบที่ห้องรองอธิการแทบทุกวันเพียงเพราะคุณอารยาต้องการพบหน้าเขาก็เท่านั้น

ครั้นจะปฏิเสธก็ย่อมได้แต่ที่เมธานินท์ยอมก็เพราะผลประโยชน์ของตัวเองล้วนๆ แค่ไปทานข้าว เอาใจผู้หญิงคนนี้นิดๆหน่อยๆ อาจจะเปลืองตัวไปบ้างแต่ก็คุ้มกับเงินเดือนที่จะได้รับ

มาร์คเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยก็จริงแต่ใช่ว่าเขาอยากจะแบมือแบเท้าขอเงินผู้มีพระคุณใช้เสียเมื่อไหร่ ผู้ชายอายุสามสิบสองอย่างเขาหากหาเงินได้ด้วยตัวเองคงจะภูมิใจมากกว่า แม้วิธีการที่ได้มามันอาจดูไม่ค่อยดีนัก

"ครับเดี๋ยวผมมารับ ถ้างั้นผมขอตัว" ไม่ทันที่ขายาวจะก้าวเดินไปไหนก็ถูกร่างเพรียวคว้าเข้าไปประกบจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมธานินท์ออกแรงผลักจนคุณอรยากกระแทกกับขอบโต๊ะเข้าอย่างจัง

"ขอโทษนะครับแต่ผมว่ามันมากเกินไป"

เมธานินท์มองนาฬิการาคาแพงบนข้อมือก่อนจะพบว่ามันหมดเวลาสอนของเขาไปเกือบยี่สิบนาที ขายาวเปลี่ยนทิศทางจากหน้าลิฟต์เป็นเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพักครูส่วนตัวของตนเองที่ชั้นสี่ คิ้วคมขมวดเข้าหากันเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจของไอเย็นที่ลอดผ่านบานประตูออกมา จำได้ว่าก่อนขึ้นไปสอนเด็กที่โรงยิมเขาปิดแอร์แล้วเรียบร้อย

แต่แล้วความสงสัยก็หายดังปลิดทิ้งเมื่อเห็นร่างเล็กของเด็กผู้ชายหน้าหวานคนเดิมนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ของเขา มือหนากดล็อกกลอนประตูก่อนจะก้าวฉับทรุดกายนั่งบนเตียงเล็กในห้อง

ห้องพักครูของเมธานินท์คือห้องพยาบาลสำหรับเด็กมอปลาย แต่ไม่ค่อยมีใครมานักหรอกเพราะกลัวคุณครูประจำห้อง อีกอย่างอยู่ตั้งชั้นสี่นักเรียนก็ขี้เกียจเดินและเหตุผลหลักคงจะเป็นแกล้งป่วยมาขอนอนไม่ได้เพราะมาร์คน่ะรู้ทัน

"เป็นอะไรทำไมหน้างอแบบนั้น" เมธานินท์เอ่ยถามด้วยท่าทีสบายๆเพราะเขารู้คำตอบในใจอยู่แล้ว

"ครูยังจะกล้าถามอีกหรอ" ดวงตากลมโตหันมามองค้อนก่อนจะผินหน้ากลับไปทางอื่น กันต์พิมุกต์กอดอกด้วยท่าทีไม่พอใจ

"ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาอยู่กันสองคนให้เรียกมาร์ค"

"เหอะ"

"ที่รักมานั่งตักผมมา" มือหนาตบตักตัวเองเบาๆ เด็กน้อยที่กำลังนั่งกอดอกหน้างอลุกขึ้นยืน เดินกระทืบเท้าเร่าๆเข้าไปหาร่างสูงก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนตักแกร่งอย่างแรง

"แบมแบมงอนผมหรอ" เสียงทุ้มกระซิบถามข้างใบหูเล็กพร้อมคลอเคลียสูดดมความหอมตามซอกคอขาว

ในเวลานี้ไม่มีคุณครูพละจอมโหด ไม่มีคุณครูเมธานินท์ มีแต่มาร์ค มาร์คของแบมแบมเท่านั้น...

"แบมไม่อยากให้มาร์คไปหายัยแม่มดนั่น" เสียงเล็กเอ่ยแง้วๆคล้ายลูกแมวโมโห

"ชู่ว..เด็กดีไม่พูดจาแบบนี้นะ"

"เหอะ ชอบใช่ไหมคุณครูอารยานั่นน่ะ เห็นเรียกกี่ครั้งก็ไปหาทุกครั้ง" ร่างเล็กขยับเปลี่ยนท่าเป็นนั่งคร่อมตักของมาร์คเอาไว้พร้อมเกี่ยวคล้องลำคอแกร่งด้วยแขนเรียวสองข้าง

"ผมไม่ได้อยากไปเลยสักนิดแต่มันจำเป็น" มาร์คอธิบายพลางลูบไล้เอวบางใต้ชุดพละเล่นไปมา

งั้นลาออกได้ไหม แบมไม่อยากให้มาร์คอยู่ที่นี่แล้ว นักเรียนตัวน้อยงอแงซบอกแกร่งเป็นการอ้อน

คุณครูอารยาแอบชอบคุณครูเมธานินท์ นักเรียนทั่วทั้งโรงเรียนลือกันให้แซด เล่นเรียกหาเช้ายันเย็นไม่เว้นวันขนาดนั้น...

"ที่รักไม่งอแงนะ..แบมจบจากที่นี่เมื่อไหร่ผมสัญญาว่าจะลาออก" คุณครูพละเป็นเพียงแค่อาชีพในวัยเด็กของเมธานินท์ เขาจะกลับไปดูแลธุรกิจของป๊าหลังลาออกจากการเป็นครูและมาร์คจะได้เปิดตัวกับใครๆได้สักที

ว่าแบมแบมน่ะเป็นของเขา

และที่ตอนนี้ยังยอมเป็นคุณครูวิชาพละอยู่เพียงเพราะแค่จะได้เฝ้านายกันต์พิมุกต์ไม่ให้คลาดสายตา 

แอบได้ยินนักเรียนชายบ่นกันในห้องน้ำถึงแบมแบมค่อนข้างเยอะ ส่วนใหญ่น่ะเรื่องใต้สะดือทั้งนั้น...

แล้วแบบนี้จะกล้าปล่อยให้คลาดสายตาได้ยังไงกัน

"สัญญาแล้วนะ" ตากลมโตช้อนมองใบหน้าคมอย่างออดอ้อน แสดงว่าอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว

"สัญญาครับ" เสียงทุ้มตอบกลับพร้อมกดจูบเบาๆลงบนริมฝีปากอวบ

"แต่แบมยังงอนมาร์คอยู่ ยัยรองอธิการนั่นเรียกแล้วก็รีบไปหาทันทีเลยนะ" เสียงเล็กบ่น

"ผมง้อแบมแบมอยู่แล้ว" เมธานินท์ตอบอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพลิกร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงแล้วขึ้นคร่อม

"รู้หน้าที่ดีนี่เมธานินท์" นักเรียนตัวน้อยลูบไล้อกแกร่งผ่านเนื้อผ้าก่อนจะถอดมันออกให้พ้นกายโชว์อกเปลือยเปล่าแข็งแรงที่เจ้าตัวชอบซบ

"คราวนี้แบมอยากโดนผมง้อแบบไหน"

"แบบไหนก็ได้จนกว่าแบมจะพอใจ"

แบมแบมกลายเป็นเด็กคล้่งไคล้เซ็กส์เกือบสองปีแล้วล่ะ หลังจากคืนนั้นที่ไปเที่ยวคลับกับเพื่อนๆและเจอคุณครูพละที่นั่น เมธานินท์แอบตามนักเรียนตัวน้อยที่เดินโงนเงนไปทางห้องน้ำคนเดียว ยอมรับว่าเขาถูกใจเด็กตาหวานตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก กันต์พิมุกต์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์รัดติ้วกำลังยืนกัดปากมองตัวเองในกระจกด้วยท่าทางที่เมาเกือบไร้สติทำให้ความต้องการในร่างกายของคุณครูพละพุ่งพล่าน เมธานินท์อุ้มร่างบางกลับไปที่รถอย่างบุ่มบ่าม เพราะเห็นว่าเป็นคุณครูสุดโปรดแบมแบมจึงยอมให้อุ้มไปอย่างง่ายดายโดยไม่โวยวายอะไร 

ใช่..กันต์พิมุกต์แอบชอบคุณครูเมธานินท์

และสุดท้ายค่ำคืนเร่าร้อนของทั้งสองคนจบลงที่เตียงกว้างในคอนโดหรูใจกลางเมืองของคุณครูหน้าหล่อ 

เซ็กส์ของคุณครูเมธานินท์ร้อนแรงเสียจนนักเรียนตัวน้อยควบตำแหน่งเมียเสพติดมันมาก

ร่างกายคนเราถ้าหากขาดน้ำ อาจทำให้เสียชีวิตได้ แบมแบมน่ะเห็นด้วยจริงๆ เพราะร่างกายเขาขาดน้ำแค่วันเดียวก็คล้ายจะตายเสียให้ได้

"ผมกลัวแบมเหนื่อยจนกลับไปเรียนไม่ไหวน่ะสิ" มาร์คเย้าแหย่โดยที่ดวงตาคมจ้องสำรวจใบหน้าหวานด้วยอารมณ์ปรารถนาอย่างปิดไม่มิดพร้อมกับมือปลาหมึกที่ล้วงเข้าไปใต้สาปเสื้อพละเนื้อบางบีบเค้นเอวเล็กนุ่มนิ่มเล่นอย่างที่ชอบทำ

ร่างเล็กไม่ได้ผอมเพรียวเห็นทรวดทรงองเอวชัดเจนเหมือนผู้หญิง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแบมแบมผอมบางกว่าเด็กผู้ชายในวัยเดียวกันทั่วๆไป

"มาร์คก็โทรหาครูบีให้แบมสิ ว่าแบมป่วยนอนอยู่ห้องพยาบาล" ใช่แล้ว...บีคือเพื่อนสนิทและควบตำแหน่งคุณครูประจำชั้นของนักเรียนตัวน้อยที่นอนยั่วเขาอยู่ใต้ร่าง

และบีก็รู้เรื่องของเราสองคนเป็นอย่างดี...

"มันสอนอยู่เดี๋ยวผมค่อยโทรแล้วกัน"

อีกอย่างเมธานินท์ไม่อยากโดนเพื่อนรักบ่นจนอารมณ์อย่างว่ามันหายไป ทุกครั้งที่มีสายเรียกเข้าจากมาร์คในเวลาเรียนแบบนี้คงไม่พ้นเรื่องของกันต์พิมุกต์แน่นอน 

ลูกศิษย์ตัวน้อยอยู่ในห้องพักครูของเมธานินท์มากกว่าห้องเรียนของตัวเองเสียอีก จนมาร์คแอบคิดในใจอย่างขำๆทุกทีว่าตำแหน่งหัวหน้าห้องแบมแบมจับฉลากได้มาหรือเปล่า

"แบมพร้อมโดนผมง้อรึยังหืม"

50%

ฟิคนี้เป็น one shot สั้นๆที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ คิคิ อยากอ่านต่อไวๆคอมเมนค์ให้ชื่นใจหน่อย❤️❤️❤️

#คุณครูพละมบ